Elżbieta Barańska

Elżbieta Barańska

Urodzona 17.12.1954r. w Lubawce,  woj. dolnośląskim. Posiada wykształcenie ogólnokształcące. Interesuje się sztuką - pisze wiersze, maluje obrazy olejne, akwarele, jej prace  cieszą się uznaniem na wystawach i  wernisażach. Autorka okładki tomiku „To co dotyka”. Jej wiersze publikowane są w Kalendarzu Cieszyńskim.

Jest słuchaczką UTW w Cieszynie-  sekcji malarstwa. Należy do Stowarzyszenia Autorów Polskich. W 2017 r prezentowała  utwory w czasie Międzynarodowego Festiwalu poświęconego twórczości Józefa Conrada Korzeniowskiego w Żyrardowie k. Warszawy oraz w czasie V Festiwalu Poezji Słowiańskiej  w Bielsku-Białej i Czechowicach oraz na spotkaniach Stowarzyszenia Artystów Polskich Oddział Bielsko- Biała.

W 2018r otrzymała Nagrodę specjalną Dyrektora Ośrodka Kultury ”Arsus” Bogusława Łopuszyńskiego za zajęcie I miejsca w Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Nikosa Chadzinikolau (kategoria literaci).

20.03.2018r. KL „Nadolzie" obchodził za sprawą Elżbiety Barańskiej małe święto-promocję  jej  pierwszego tomiku poetyckiego pt. „Dwie drogi". Tomik wydano wspólnie z Wacławem Morawskim - prezesem Stowarzyszenia Autorów Polskich  w Bielsku - Białej. Publikacja zawiera wiersze obojga oraz fotografie autorstwa W. Morawskiego. W czasie promocji podziwialiśmy prace malarskie Elżbiety Barańskiej- były to w przewadze obrazy olejne. Wydarzenie uświetniła grą na akordeonie p. Irena Mencner.  Gratulujemy naszej Koleżance i życzymy kolejnych tomików.

Stare miejsce

Nigdzie od ciebie miasto

nie odjechałam

zawsze przy tobie jestem

nikt tego nie widzi-

tylko pękaty księżyc

Tu gdzie tunel łączy

rynek z górą

sklejam doskonałość

W okularach na nosie

daleko od końca świata

stawiam znaki jakie

mnie nauczono

pytając

czy to żal doskonały?

Bez animacji

Schody

kamienne posadzki

ty zamyślony

obcy

Szare niebo

ołtarz

w mieście zaczarowanym

Czyste okna

chorągwie

słychać hejnał

życie obcych

dotyka

Wyrosło przed tobą

bez animacji

Koło

Zaorana ziemia

ułożone pola

za oknem

tworzą  znaki

życia formę

Siły nadprzyrodzone

dojrzały

zboża złote

esencja dzieła

koło

Wieczność

Niebo blasku

uporządkowane

chowasz deszcz

tęczy barwę

rozdajesz

Barwisz łąki

życie

My przywiązani

zwyczajni

widzimy też księżyc

cechy jego moc

Czekamy na wieczność

mimo burz

razem

Życie

Trzeba ufać kwiatom

tęczy tego dnia  śpiesznej

wrzosom ciekawych nieba

Moje życie przełamane

odnalazło  miejsce

znak po znaku

potrzebę duszy

Zapatrzone w wieczność

serca wdzięki podcienie

biegną biegną ulicą

podają sobie ręce

w cztery strony świata

w tym gwarze

gdzie chmury

ta sama serdeczność

brzozy łąki wiosny

odległe szepczą o świcie

biegną biegną

w cztery strony świata

zapatrzone w wieczność